Sokoły, uprzednio zaobrączkowane, spędzą w sztucznych gniazdach zawieszonych w koronach drzew około 10 dni. Mechanizm ten, zwany „wdrukowaniem na miejsce urodzenia” powoduje, że sokoły po osiągnięciu dojrzałości (w wieku około 2-3 lat) zakładają gniazda w środowisku zbliżonym do tego, gdzie po raz pierwszy zaczęły samodzielnie żyć, uznają je bowiem za miejsce swojego przyjścia na świat.

Sztuczne gniazda zostaną otwarte, kiedy sokoły będą gotowe do pierwszego lotu. Przez cały okres pobytu młodych sokołów w platformach, jak również przez około 3-5 tygodni po otwarciu platform, aż do momentu usamodzielnienia się, ptaki będą dokarmiane za pomocą specjalnej windy, dzięki czemu nie będą kojarzyły pokarmu z człowiekiem.

Do późnej jesieni młode sokoły pozostaną w okolicy miejsca wypuszczenia. Później udadzą się na migrację. Wiosną powinny, podobnie jak ich poprzednicy, pojawić się w pobliżu miejsca, gdzie zostały wypuszczone. Warto dodać, że sokół wędrowny to jeden z najrzadszych gatunków w Polsce.

Ostatnie gniazda przed zanikiem populacji w Polsce stwierdzono w 1964 roku. W innych populacjach zdarzały się pojedyncze przypadki gniazdowania na drzewach, nigdzie jednak (poza Australią) nie powstała populacja nadrzewna. W realizowanym przez Stowarzyszenie Na Rzecz Dzikich Zwierząt „Sokół” projekcie „Restytucja sokoła wędrownego Falco peregrinus w Polsce” prowadzone są prace na rzecz przywrócenia w naszym kraju populacji nadrzewnej tego gatunku.