Święto było w Polsce obchodzone od XIV wieku. Jako pierwszy wprowadził tę uroczystość biskup Nankier w 1320 w diecezji krakowskiej. Nankier, obejmując urząd, zwołał synod i powstał szereg statutów. Statut De veneracione corporis Christi capitulum poświęcony jest wdrażaniu święta Bożego Ciała. Biskup przywoływał sformułowania z bulli Transiturus, omawiał teologię Najświętszego Sakramentu i dawał wskazówki.

W 1420 na synodzie gnieźnieńskim uznano uroczystość za powszechną, obchodzoną we wszystkich kościołach w państwie. Pod koniec XIV w. święto było obchodzone już we wszystkich polskich diecezjach i było zaliczane do świąt głównych. Od końca XV w. w trakcie celebracji tego święta udzielano błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Mszał krakowski z 1509 obejmował, jako istniejący zwyczaj, odbywane w oktawę Bożego Ciała procesje z poszczególnych krakowskich parafii do bazyliki Bożego Ciała w Krakowie. Najprawdopodobniej w diecezji wrocławskiej święto wprowadził Nankier, który w latach 1326–1341 był biskupem we Wrocławiu. Święto musiało być znane w Poznaniu w XIV wieku, bowiem w 1399, z fundacji Władysława Jagiełły, powstał tam kościół pod wezwaniem Bożego Ciała. Na początku XV wieku święto należało do świąt głównych w większości polskich diecezji. W Kościele unickim święto zostało wprowadzone na synodzie zamojskim w 1720.