Urodziłam się we Włocławku ale wraz z rodzicami wyjechałam do Warszawy jako maleńka dziewczynka. Dlatego Włocławek kojarzy mi się z wakacjami, które spędzałam u mojej rodziny. Do dziś śni mi się ulica Chopina, święta Bożego Narodzenia, nocowanie na materacu i nocne oglądanie płatków śniegu padających na ulice i latarnie. Wspominam piękny ogród mojej cioci, gdzie razem z moimi siostrami ciotecznymi latem spędzałyśmy całe dnie, a zimą zjeżdżałyśmy ze stromej górki, z której nie wolno nam było zjeżdżać, bo była blisko ulicy. Kilka minut od cioci mieszkali moi dziadkowie, którzy mieli piękny ogród a w nim porzeczki, agrest, bajkowe mieczyki, mnóstwo kwiatów, drzew i krzewów, gdzie mała dziewczynka czuła się jak w zaczarowanym ogrodzie. Centralnym miejscem była altana, na której ganku stworzyłam swoją pierwszą scenę. Przygotowywałam bilety, rozdawałam je i kazałam mojemu rodzeństwu i innym dzieciom oglądać spektakle, które tworzyłam. Grałam, śpiewałam, tańczyłam i mówiłam, że kiedyś będę występować na prawdziwej, dużej scenie. Dzieci oczywiście śmiały się z tych moich pomysłów.

Włocławek to także zabawy na sąsiedzkich podwórkach, w bramach, z wielką pajdą chleba posmarowaną masłem i posypaną cukrem, którą kiedy kładłam na otwartej dłoni, sięgała mi aż do łokcia. Wielokrotnie spadała w piasek w trakcie zabawy, co nie przeszkadzało mi zjeść ją do ostatniego kęsa. Z tym prowiantem ruszałam na podwórka dzieci cygańskich i uczyłam się sztuki rzucania nożem. Kochałam wypady rodzinne nad jezioro Wikaryjskie i kąpiele w rzece Zgłowiączce. Wszyscy zawsze oczekiwali mojego przyjazdu a ja teraz z rozrzewnieniem wspominam tamten dziecięcy czas.

Podczas wielu lat pracy, koncertów i spektakli, koledzy ze sceny wielokrotnie pytali mnie, dlaczego nie śpiewałam we Włocławku. Mieli bardzo miłe wspomnienia z występów i spotkań z włocławską publicznością. Wszystko ma jednak swój czas…

Dzisiaj jestem szczęśliwa, że mogę po latach wrócić do mojego rodzinnego miasta i wyśpiewać historię życia na prawdziwej, dużej scenie, którą wymarzyłam sobie w babcinej altance.