Pierwszy raz w pełni uroczyście upamiętniono odzyskanie niepodległości 14 listopada 1920. Tego dnia uhonorowano Józefa Piłsudskiego jako zwycięskiego Wodza Naczelnego w wojnie polsko-bolszewickiej  wręczając mu buławę marszałkowską.

Po przewrocie majowym  w 1926 obchody kolejnych rocznic były uroczystościami ściśle wojskowymi. W tym samym roku 8 listopada Józef Piłsudski jako prezes ministrów  wydał okólnik ustanawiający ten dzień wolnym od pracy dla urzędników państwowych.

Podczas okupacji niemieckiej, w latach 1939 - 1945, jawne świętowanie polskich świąt państwowych było niemożliwe. Jednak mimo to pamięć o Święcie Niepodległości starano się podtrzymywać. W dniach poprzedzających 11 listopada na murach, ogrodzeniach, płytach chodnikowych pojawiały się afisze, ulotki i napisy „Polska żyje”, „Polska zwycięży”, „Polska walczy”, „Jeszcze Polska nie zginęła”, „11.XI.1918” , a od 1942 roku także znak Polski Walczącej.

W 1945 ustanowiono Narodowe Święto Odrodzenia Polski obchodzone 22 lipca, w rocznicę ogłoszenia Manifestu PKWN i jednocześnie zniesiono Święto Niepodległości. W okresie PRL obchody rocznicy odzyskania niepodległości w dniu 11 listopada organizowane były nielegalnie przez środowiska niepodległościowe w tym piłsudczykowskie. Wyjątek stanowiły lata 1980–1981, kiedy za sprawą działalności związku zawodowego "Solidarność" przywrócono Świętu Niepodległości należne miejsce w świadomości społecznej. Sejm ustawą z 15 lutego 1989 roku przywrócił święto obchodzone 11 listopada.