Nikifor, czyli Epifaniusz Drowniak (1895–1968) to najwybitniejszy i najbardziej znany artysta tworzący w nurcie prymitywizmu. Pozostający do dziś postacią tajemniczą był z pochodzenia Łemkiem, żyjącym samotnie i całkowicie pochłoniętym malarską pasją. Talent samouka odkryty został już w latach 30. XX w. przez Romana Turyna i przebywających w Paryżu kapistów. Po II wojnie światowej wysiedlono go z Krynicy w okolice Szczecina, skąd trzykrotnie wracał pieszo do rodzinnego miasta. Dzięki staraniom Elli i Andrzeja Banachów, krytyków sztuki z Krakowa, dzieła Nikifora zaczęły gościć w galeriach: w Polsce, Francji, Holandii, Izraelu, Belgii, Niemczech i Wielkiej Brytanii. Jego niezwykłe dzieła tworzone na kawałkach tektury, papierze czy okładkach zeszytów, często ujęte w autorskie ramki ze szpatułek lub kartonu to malarskie opisy otaczającego go świata, autoportrety, widoki Krynicy, cerkwi, a także  scen we wnętrzach. Doceniany był za bezbłędne wyczucie koloru, swobodę rysunku i niezwykłą szczerość wyrazu. Ten niesłychanie płodny artysta stworzył niemal czterdzieści tysięcy dzieł. Zmarł w szpitalu dla gruźlików w Foluszu i spoczął na krynickim cmentarzu.

Kolekcja zgromadzona przez Bogdana Jakubowskiego, która nigdy wcześniej nie była prezentowana publicznie, to zbiór wczesnych dzieł łemkowskiego mistrza. Prace ukazują ulubione tematy podejmowane przez artystę: pejzaże z architekturą, budowle miejskie, sceny we wnętrzach, cerkwie oraz autoportrety. Wśród nich jest także list proszalny ozdobiony małą akwarelą. Wystawa we włocławskim muzeum to unikalna okazja by zobaczyć jedną z najcenniejszych i wyjątkowych kolekcji prywatnych. Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej w przeszłości gościło już dwukrotnie dzieła Nikifora ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu. Miało to miejsce w 1974 i 1987 r. Tym razem twórczość Epifaniusza Drowniaka zaprezentowana zostanie w gmachu Zbiorów Sztuki, miejscu, które Stanisław Zagajewski, ikona sztuki wewnętrznej potrzeby, określał jako moje muzeum.

12 sierpnia, godzina 17.00