Kopia tzw. „czary włocławskiej”, której oryginał pochodzący z I poł. X w., znajduje się obecnie w Muzeum Narodowym w Krakowie. Czara włocławska powszechnie datowana jest na X wiek, należy więc do nielicznych w Polsce zabytków sztuki przedromańskiej. W starszej literaturze bywa także uznawana za dzieło XII-wieczne. Forma naczynia wywodzi się prawdopodobnie z Małej Azji i została przejęta w Europie w okresie sztuki karolińskiej i ottońskiej. Naczynie jest uznawane za dzieło szwabskie, być może związane z warsztatem z Sankt Gallen. Niewykluczone, że do Polski została przywieziona przez benedyktynów. Czara została znaleziona w 1909 r. w okolicach Włocławka.

Kopia tzw. „relikwiarza włocławskiego”, którego oryginał z I poł. XII w. jest również w Muzeum Narodowym w Krakowie. Relikwiarz to niska skrzynka spoczywająca na czterech nóżkach w formie łap zwierzęcych (kształt charakterystyczny dla romańskich relikwiarzy i przenośnych ołtarzyków). Płytę wierzchnią zdobi wykonana w emalii scena Wniebowstąpienia Chrystusa. Boki pokryte dekoracją w formie arkad z półpostaciami apostołów zwróconych ku sobie parami (również emalia). Wnętrze metalowej skrzynki wypełnia drewniana wkładka z wyciętym w środku zagłębieniem na relikwie. Związek relikwiarza z katedrą we Włocławku upatruje się w tym, że mógł on być darowany do skarbca katedralnego przez Salomeę von Berg (zm.1144).