Dzień ten ustanowiony został w 1991 r. przez Międzynarodową Federację ds. Cukrzycy (IDF) oraz Światową Organizacją Zdrowia (WHO) jako odpowiedź na wyraz obaw związanych z nasilającym się występowaniem przypadków cukrzycy na całym świecie.

Światowy Dzień Walki z Cukrzycą obchodzony jest przez ponad 200 organizacji członkowskich Międzynarodowej Federacji Cukrzycowej (IDF) w więcej niż 160 krajach świata, jak i przez inne stowarzyszenia i organizacje, lekarzy, osoby zawodowo zajmujące się opieką medyczną oraz wszystkich zainteresowanych tematem cukrzycy.

W tym dniu szczególnie powinniśmy pamiętać i mówić o cukrzycy, która jest obecnie jedną z najgroźniejszych chorób cywilizacyjnych. Według prognoz w naszym kraju na cukrzycę choruje od 2 do 2,5 mln osób. Według szacunków IDF w ciągu kolejnych 20 lat odsetek chorych w dorosłej populacji Polski wzrośnie z 9% do około 11%. W wybranych miastach na znak solidarności z chorymi na cukrzycę zostaną wypuszczone balony, które będą symbolizowały zjednoczenia pacjentów.

Głównym celem obchodów Światowego Dnia Walki z Cukrzycą jest zwiększenie świadomości społeczeństwa odnośnie objawów choroby, przyczyny jej powstawania, skutecznych sposobów leczenia i zapobiegania powikłaniom cukrzycy. Tegoroczne obchody Światowego Dnia Walki z Cukrzycą organizowane są pod hasłem „Żadne dziecko nie powinno umrzeć z powodu cukrzycy". Główne obchody Światowego Dnia Walki z Cukrzycą odbędą się w Warszawie w Pałacu Kultury i Nauki. Podczas wydarzenia wszyscy zainteresowani będą mogli posłuchać wybitnych ekspertów oraz pogłębić wiedzę na temat choroby. Patronat honorowy objął Ministrer Jarosława Duda, Pełnomocnik Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych w Ministerstwie Zdrowia i Polityki Społecznej.

Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną wywołaną brakiem lub nieprawidłowym działaniem insuliny; stanowi jedną z najgroźniejszych chorób cywilizacyjnych. Choroba jest jednym z najważniejszych wyzwań dla współczesnej medycyny. Schorzenie to charakteryzuje się podwyższonym stężeniem glukozy (hiperglikemią) we krwi, a także zaburzeniami metabolizmu węglowodanów, tłuszczów i białka. Według prognoz Światowej Organizacji Zdrowia WHO liczba osób chorych na cukrzycę w 2025 roku osiągnie 380 mln, czyli o ponad 120 mln więcej niż obecnie. Dla porównania w 1995 roku było 135 mln diabetyków. Wśród przyczyn takiego stanu rzeczy wymienia się przede wszystkim „powody cywilizacyjne”, czyli starzenie się społeczeństwa, powiększanie się populacji miejskiej, brak ruchu oraz otyłość.

Najbardziej powszechną postacią choroby jest cukrzyca typu 2, która polega na zaburzeniach w działaniu i wydzielaniu insuliny a występuje najczęściej u osób starszych, otyłych lub z innymi zaburzeniami metabolizmu. Natomiast cukrzyca typu 1 zwana również insulinozależną jest spowodowana brakiem insuliny na skutek uszkodzenia komórek trzustki, a jej leczenie polega na stałym podawaniu insuliny. Nadrzędnym celem leczenia cukrzycy jest zawsze uzyskanie prawidłowego wyrównania glikemii, a co z tym się wiąże zminimalizowanie ryzyka wczesnych i późnych powikłań.

Współczesna medycyna nie zapomina o tak istotnej kwestii jak komfort życia pacjentów, oferując diabetykom skuteczne rozwiązania terapeutyczne. Niestety rozważając dostępność nowoczesnych terapii dla polskich pacjentów z cukrzycą, należy podkreślić, że jesteśmy jedynym krajem Unii Europejskiej, który do tej pory w żaden sposób nie finansuje długodziałających analogów ze środków publicznych. W większości krajów Unii Europejskiej długodziałające analogi insuliny refundowane są w 100%. Niestety, mimo wieloletnich starań środowiska diabetyków, analogi długodziałające do dziś nie uzyskały refundacji, choć weryfikacja wykazów leków refundowanych następowała już kilkakrotnie. Jest to fakt o tyle niezrozumiały, iż na całym świecie ta grupa leków znajduje coraz szersze zastosowanie w leczeniu pacjentów z cukrzycą zarówno typu 1, jak i 2. Należy pamiętać, że refundacja analogów długodziałających może nie tylko przyczynić się do poprawy sytuacji chorych na cukrzycę w Polsce, ale także w perspektywie następnych lat, przynieść wymierne korzyści poprzez ograniczenie liczby powikłań cukrzycy i ich społecznych konsekwencji.